Column 'Moderne Tieden' verschenen in Big is Beautiful

Er zijn dagen waarop ik, zoals dat in de zakenwereld hip heet, back- to-back afspraken heb. Omdat het speelseizoen plaatsvindt tussen september en mei, raadde een collega mij een poosje geleden aan om een schoolagenda te nemen.

Ideaal! Alleen… schoolagenda’s gaan maar tot eind juli en beginnen dan weer eind augustus of soms zelfs in september. Lekker dan. Moet ik weer gaan verzinnen hoe ik dan die ontbrekende maanden zonder agenda doorkom.

Sinds kort weet ik het. Ik ben nu de trotse bezitster van een mobiele telefoon met agenda! Joechei, super, helemaal te gek, die ga ik gebruiken!

Ik ben namelijk best handig met die nieuwe technologie. Ik msn me rot, chat als een bezetene en kan zelfs hier en – vooral – daar een nieuw programma op mijn laptop installeren. Die agenda in mijn mooie glanzende, héél erg zacht aanvoelende mobiele telefoon is voor mij, kortom, een stukje cake.

Nu stonden al mijn afspraken uit die twee loze maanden allemaal op losse velletjes, dus ben ik eerst een hele middag bezig geweest om ze met een engelengeduld allemaal in mijn telefoon te zetten. Interviewafspraken, repetities, schrijfsessies, vrienden, familie, zangles, big band, kapper, sportschool… Sommige van die afspraken heb ik vaker. Handig dat je ze dan met één druk op de knop kan laten herhalen.

Trots vertel ik bij een bezoek aan mijn ouders mijn avontuur aan mijn familie. Mijn broer haalt zijn neus er een beetje voor op. Hij houdt niet zo van die blackberry-palm-pilot-technologie-cultuur. Als hij in een grote meeting zit, vertelt hij, en ze moeten een volgende plannen, dan is hij met zijn ouderwetse agenda zó naar de juiste week doorgebladerd. Ondertussen zit de rest van het gezelschap druk toetsend en bliepend te zoeken naar de juiste datum. Daarop blijken ze dan allemaal NIET te kunnen, zodat mijn broer snel doorbladert en bij de technologen het hele spel opnieuw kan beginnen. Twintig minuten en drie data later kan hij dan eindelijk een nieuwe vergaderdatum noteren.

Ik lach me ziek. Het zijn dus helemaal niet alleen vrouwen die niet technisch zijn, zeg ik. Wat een domme mannen!

Nee, dan ik. De volgende morgen zoek ik in mijn telefoon mijn afspraak op met mijn fysiotherapeut en begeef me op weg. De behandeling gaat zo goed, dat ik in plaats van wekelijks om de twee weken mag komen. Geen probleem, doe ik even! Eerst even de wekelijkse fysioafspraak wissen en dan een nieuwe tweewekelijkse aanmaken in mijn mobiele agenda. Knopje hier, knopje daar. Hoppetee… oude afspraak verwijderen, nieuwe afspraak maken, herhalen en ze staan er in! Zonder problemen!

‘Alle afspraken wissen? ‘. Ja. ‘Weet u het zeker?’. Ja hoor.

Thuisgekomen belt mijn agent over een opdracht. Ik kijk even in mijn agenda, zeg ik stoer, terwijl ik mijn mobiele telefoon pak. Leeg. Helemaal leeg. Oh nee… Voor mijn ogen doemt het beeld van een schermpje op: ‘Alle afspraken wissen?’. Ja. ‘Weet u het zeker?’. Ja hoor. En mijn vinger die op ‘bevestigen’ drukt… Aaaah!

Mijn hele agenda gewist. Fok, de moderne techniek! Ik ga op zoek naar een agenda van januari tot december!

Publicatie in Big is Beautiful

Sta ik dan opeens. Midden tussen de fashionista´s. De 10 cm hakken vliegen je om de oren, er wordt beroepsmatig gegooid met de haren en iedere tweede persoon die je spreekt is stylist, ontwerper, model of fotograaf. Die laatsten zijn er makkelijker uit te pikken: die hebben hun camera mee.

Ik sta erboven. Tenminste voor een uurtje. In een prachtige jurk met prachtige ongemakkelijk hoge hakken. Ben door het World Fashion Centre ingehuurd voor de hele avond. Eerst zingen en dan presenteren.

 Mijn pianist en ik brengen Hollandse liedjes, als we klaar zijn is het tijd voor het diner en de rest van de avond. Oeh ik voel mijn voeten. De zaal is prachtig. Er staan allemaal hoge tafels waar 10 mensen op barkrukken aan zitten. Ik ben blij dat ik niet aan zo´n tafel hoef te zitten. Of liever, ik ben blij dat ik niet op zo´n barkruk hoef. Mij daarop zien komen is niet prachtig maar wel hilarisch.

Er zijn veel (ex) modellen in de zaal en die hoeven niet, zoals ik, enorm omhoog, maar alleen hun prachtige billen even boven de zitting te houden en zakken…mooi. Mijn voeten doen ‘au’.

 Ik presenteer Laura Fygi en band, ik tel de tijd en pas twee uur later presenteer ik, samen met Bas van Schaik (hij weet de ins en outs) het hoofdevenement: een modeshow van 10 speciaal van een rode zijde gemaakte jurken, gedragen door allemaal meisjes uit alle edities van Hollands Next Top Model. De laatste creatie van Percy Irausquin is er ook bij.  Ik snap sommige ontwerpen niet en zeg dat ook. Dat ik niet de zaal uitgeknuppeld ben, ik heb namelijk totaal geen verstand van Mode en de crossover met de kunst…Eén jurk, half van zijde en half van papier, noem ik zelfs een spiekbriefjesjurk.

De modellen hebben allemaal dat highfashionloopje waar je jaloers op wordt. Mijn voeten doen ‘AU’! Ik vraag aan Bas of ik dat ook zou kunnen leren en hij vraagt: ‘Wil je meedoen met Hollands Next Top Model dan?’ Ik schaterlach zeg: ‘Nou misschien aan Hollands next top Mokkel…’.

 Ik mag er zelf die avond een jurk weggeven. De dame die ik de jurk graag wil geven is even weg om te roken. Jammer voor haar! We besluiten hem te veilen. Voor KiKa. Iedereen wil hem zien en moedigt het model aan op tafel te gaan staan. Ik moet er ook bij vinden ze. Fok, moet ik over die krukken de tafel op…ach wat, ik doe het gewoon! Hilarisch. Katsjinggg, 500 Euro voor KiKa…De tafel af, ontaardt bijna in een vroege Domino D-Day, maar gaat door de sterke armen van een man net goed.

 De show wordt afgesloten en ik mag naar huis. Mijn laarzen zaten nog nooit zo lekker! Ik heb een geweldig gevoel over van de avond!

 De volgende morgen krijg ik een standje op mijn hyves. Van één van de gasten. Een ontwerper. Hij heeft een hilarische avond gehad, maar ik mag zijn jurk nooit meer een spiekbriefjesjurk noemen… ‘Auhw’.

Luister, Pien leest de column zelf voor!

Eerste Big is Beautiful column!

Vijf vrouwen in één stand-up show, gaat dat werken? Je weet het maar nooit met alleen maar oestrogenen… Spannend is het wel, want wij vrouwen hebben over het algemeen toch de naam bitches te zijn als we langere tijd in groepsverband moeten ope- reren. Het schijnt zelfs zo te zijn dat we, als we iets langer bijeen zitten, op hetzelfde moment gaan menstrueren! PMS-bitches dus. Lachen!

Ben benieuwd wanneer we de eerste cat-fight kunnen verwachten… De camera in de aanslag, You Tube is geduldig.
We reizen samen en hollen, waar dat mogelijk is, gezamenlijk het theater in, in koor roepend: “Hoi, wij zijn de girls van de Girls Comedy Night! en we mogen hier vanavond spelen!” Verbaasde theatermedewerkers wijzen met open mond richting de kleed- kamers, alwaar wij op een Hollands Next Topmodel-manier onze plekken claimen door alle make-up die we hebben zo snel mogelijk over de kap- tafel uit te spreiden… Binnen de kortste keren overal kleuren, kleding, schoenen en chocola (ja, wat anders?)

We lachen heel wat af, vooral om de voorspelling dat we elkaar af zullen maken als we eenmaal menstrueel actief worden. Idioot is dat. We zijn per slot van rekening toch de beste maatjes?

Maar voor de voorstelling giert bij mij de spanning door mijn maag en ik vraag me serieus af: “Ga ik het redden, ga ik niet op mijn bek, zouden ze me wel leuk vinden?”. Dat, afgewisseld met de acute levensvraag: “Waarom heb ik in ‘s hemelsnaam geen vak geleerd?” Ik merk dat ik opeens verwoed in de spiegel zit te staren en probeer wijs te worden uit de brei op mijn kaptafel, terwijl ik me afvraag wat er ook alweer eerst kwam, de foundation of mascara? En was het nou ‘Hallo Middelburg’ of ‘Hoi Drachten?’

Ik ben gelukkig niet de enige die dat heeft, we hebben er allemaal last van. Als onze stagemanager komt melden dat we nog een uur hebben voordat de voorstelling begint, gebeurt er iets in al onze lichamen. Zo staat in de kleedkamer links naast die van mij een van de girls in de lucht te boksen, compleet met bijbehorende geluiden. En mijn collega rechts van mij is aan mijn zicht onttrokken door de sigarettenrook die ze al kettingrokend produceert. Op de gang klinkt héél hard meezingen met Turkse dancemuziek.

Het zou allemaal zomaar op je zenuwen kúnnen gaan werken. Maar nee, maar we gaan écht niet toegeven aan de spanning die ons van binnen opvreet.

En als de band ‘Let me Entertain You’ van Robbie Williams inzet is er geen ontkomen meer aan, geen weg meer terug. Showtime! Op het moment dat ik hoor: “Hier is Pien Ankerman!” móet ik op.

Aan het einde van mijn onderdeel ben ik bekaf van de adrenaline. En wanneer de band het laatste nummer inzet, feliciteren we elkaar met een flin- ke hug in de coulissen. Maar bitches? Nergens een bitch te bekennen. We kijken elkaar aan en voelen hetzelfde. We zijn net allemaal ongesteld geworden.

Lees de gedrukte versie

Column 'Ja ik wil!' verschenen in Big is Beautiful

Het is gebeurd! Ik ben gevraagd en dat terwijl ik na de eerste keer had gezworen het nooit, maar dan ook nooit meer te doen. Voor de tweede keer zei ik  ja, om een zieke vriendin te vervangen, maar daarna zou ik het echt ècht nooit meer doen. Teveel hartzeer en leegte als het eenmaal over is. Nee echt nooit meer.

 Totdat…de juiste persoon het je vraagt. Zo romantisch, dan opeens denk je: ‘Drie keer is scheepsrecht, toch?’

En zo komt het dat ik voor de derde keer in mijn leven ceremoniemeester ben! Deze keer bij de bruiloft van mijn eigen broer. Een man die mij iedere keer weer versteld kan doen staan. Zo heeft hij voor de huwelijksdag zelf, een kasteel afgehuurd. Staat mij wel zo’n kasteel. Ik zag het al helemaal voor me, in prachtige couture die trap afdalen, strijkkwartet erbij, totdat mijn grote zus me uit de droom hielp en zei: “Lachen, dan zijn we die hele dag het hoofd van de huishouding!” Slim als ze zijn hadden mijn broer en aanstaande schoonzus, mijn zus, als stabiele factor en als tegenhanger van mij aangesteld. Verstandig, iemand om mijn ongebreidelde enthousiasme en creatieve geest een beetje in toom te houden.

In de eerste meeting is het inhuren van een Surinaamse brassband en de Toppers, meteen als idee afgeschoten met: Laten we het wel rationeel houden. (ik deed dat alleen maar voor mijn nichtje die is ‘op’ Jeroen van den Boom, mag nog ze is 5!)

Ik trok nog even stuip met: “Moet ik dan ook Andrew Lloyd Webber maar weer vragen te stoppen met het schrijven met ‘Ankerman-wedding the musical’?, mijn zus kéék alleen maar.

Dan komen er op dat moment mooie herinneringen van ‘mijn vorige huwelijken’ boven. Zo ben ik van de eerste weken high geweest van de lijm die ik gebruikte om het thema papieren vogels tot in het extreme door te voeren en begreep ik opeens waarom ik jarenlang als een kat aan het sissen was tegen elke willekeurige sijs die voorbij vloog. Kon werkelijk geen vogel meer zien!

Mijn tweede zou ik alleen ondersteunen, totdat bleek dat mijn compagnon een 6-weekse fietsvakantie had geboekt, tot de dag voor het huwelijk. Ik zat er flink doorheen en dat is allemaal te zien op de foto’s. Die kom je dan ook opeens weer tegen, op een plek waarvan je dacht dat je ze goed had weggestopt. (die jurk, What was I thinking!)    

Ik weet het zeker: Dat gaat me dit keer allemaal niet gebeuren. Ik laat mijn zus iets doen met lijm en mijn ‘schitterende’ outfit hangt al in de kast. Om het huwelijk zelf en de dag die daarbij hoort maak ik me totaal geen zorgen. Wij hoeven die dag alleen het draaiboek en onze horloges  in de gaten te houden.

Mijn aanstaande schoonzus heeft namelijk, op voortreffelijke wijze, zoals alleen zij dat kan,  alles al voor ons geregeld! Heerlijk. Tegen zoiets zeg ik met alle soorten van genoegen: “Ja, ik wil!”

Column 'van Uitstel..' verschenen in Big is Beautiful

Mijn Engelse lievelingswoord is procrastinator…

Als je dit woord opzoekt in een Engels woordenboek, is de vertaling: uitsteller!

Bij dat woord komt vast binnenkort eerst als voorbeeld: Pien Ankerman, en dan de officiële vertaling: Uitstelster Extraordinaire!

Geen aanstelster, want dát ben ik niet, maar wel een ervaren uitstelstèr…

Mijn bibliotheek boeken breng ik steevast te laat terug en het was afgelopen week zeker niet de laatste keer dat ik op slag van sluiting van de Videokeizer op mijn sloffen en in mijn negligé (Ok, ik slaap sjiek) de Overtoom overstak om de DVD’s met schaamrood op de kaken terug te brengen. Meestal heb ik die krengen dan nog niet eens gezien!

Deze column schrijven. Ik weet het al een poosje, en geef mezelf een deadline voor de deadline, die ik zonder moeite voor me uitschuif tot de daadwerkelijke deadline en dan…breekt het zweet me uit.

Waarom, waarom, waarom kan ik nooit eens iets van voorwerk doen? Teksten afhebben ruim voor de deadline, klaar voor de laatste inspectie en voor de verzendknop van de mail waaraan het attached is, zodat je nog wat met het commentaar kan doen.

Nee, ik zit natuurlijk weer midden in de nacht te staren naar het steeds vager wordende scherm van mijn laptop, in de hoop dat mijn petemoei mij helpt met een Pulizerprijs winnende column. Vermoeiend, maar heerlijk spannend!

Een wijs mens heeft ooit eens gezegd: “Wie uitstelt, stelt zijn leven uit.”  Vraag me niet wie, ik weet het niet. Zou een Griekse wijsgeer kunnen zijn, de Dalai Lama of mijn oma, maar ik weet een ding zeker: Het klopt niet.

Juist doordat ik alles uitstel heb ik meer tijd voor leuke dingen!

Als mijn vrienden en vriendinnen bellen om te vragen of ik meega naar Den Bosch om te winkelen, laat ik zonder moeite mijn stofzuiger vallen en pak mijn portemonnee, zit als eerste in de auto en stel de TomTom uiterst zwierig in!

Thuisgekomen stap ik met even veel flair weer over de stofzuiger heen en zie dat ding dan niet meer staan.

Als ik meegevraagd wordt voor een paar dagen vakantie, waar dan ook naartoe, regel ik dat op stel en sprong….Wacht eens even…Ik stel duidelijk niet alles uit. Zou ik dan, net als de rest van de wereld, alleen de dingen die vervelend zijn en die op ‘werken’ lijken uitstellen. Ben ik dan helemaal niet zo bijzonder? Kom ik dan nooit als voorbeeld in het woordenboek of in de encyclopedie als grootste uitstelster van de wereld of zijn er mensen die mijn nominatie dan weer ‘even’ voor zich uit hebben geschoven. (Of overlaten aan hun opvolger als ze na 30 jaar met pensioen gaan.) Misschien moet ik dat maar eens gaan uitzoeken, meteen, alsof het iets leuks is!

Wacht even telefoon…Of ik meega naar een tentoonstelling in het Groninger museum, natuurlijk!

Mijn verschijnen in de Grote Winkler Prins kan nog wel even op zich laten wachten, toch?