Luister, Pien leest de column zelf voor!
Eerste Big is Beautiful column!
Vijf vrouwen in één stand-up show, gaat dat werken? Je weet het maar nooit met alleen maar oestrogenen… Spannend is het wel, want wij vrouwen hebben over het algemeen toch de naam bitches te zijn als we langere tijd in groepsverband moeten ope- reren. Het schijnt zelfs zo te zijn dat we, als we iets langer bijeen zitten, op hetzelfde moment gaan menstrueren! PMS-bitches dus. Lachen!
Ben benieuwd wanneer we de eerste cat-fight kunnen verwachten… De camera in de aanslag, You Tube is geduldig.
We reizen samen en hollen, waar dat mogelijk is, gezamenlijk het theater in, in koor roepend: “Hoi, wij zijn de girls van de Girls Comedy Night! en we mogen hier vanavond spelen!” Verbaasde theatermedewerkers wijzen met open mond richting de kleed- kamers, alwaar wij op een Hollands Next Topmodel-manier onze plekken claimen door alle make-up die we hebben zo snel mogelijk over de kap- tafel uit te spreiden… Binnen de kortste keren overal kleuren, kleding, schoenen en chocola (ja, wat anders?)
We lachen heel wat af, vooral om de voorspelling dat we elkaar af zullen maken als we eenmaal menstrueel actief worden. Idioot is dat. We zijn per slot van rekening toch de beste maatjes?
Maar voor de voorstelling giert bij mij de spanning door mijn maag en ik vraag me serieus af: “Ga ik het redden, ga ik niet op mijn bek, zouden ze me wel leuk vinden?”. Dat, afgewisseld met de acute levensvraag: “Waarom heb ik in ‘s hemelsnaam geen vak geleerd?” Ik merk dat ik opeens verwoed in de spiegel zit te staren en probeer wijs te worden uit de brei op mijn kaptafel, terwijl ik me afvraag wat er ook alweer eerst kwam, de foundation of mascara? En was het nou ‘Hallo Middelburg’ of ‘Hoi Drachten?’
Ik ben gelukkig niet de enige die dat heeft, we hebben er allemaal last van. Als onze stagemanager komt melden dat we nog een uur hebben voordat de voorstelling begint, gebeurt er iets in al onze lichamen. Zo staat in de kleedkamer links naast die van mij een van de girls in de lucht te boksen, compleet met bijbehorende geluiden. En mijn collega rechts van mij is aan mijn zicht onttrokken door de sigarettenrook die ze al kettingrokend produceert. Op de gang klinkt héél hard meezingen met Turkse dancemuziek.
Het zou allemaal zomaar op je zenuwen kúnnen gaan werken. Maar nee, maar we gaan écht niet toegeven aan de spanning die ons van binnen opvreet.
En als de band ‘Let me Entertain You’ van Robbie Williams inzet is er geen ontkomen meer aan, geen weg meer terug. Showtime! Op het moment dat ik hoor: “Hier is Pien Ankerman!” móet ik op.
Aan het einde van mijn onderdeel ben ik bekaf van de adrenaline. En wanneer de band het laatste nummer inzet, feliciteren we elkaar met een flin- ke hug in de coulissen. Maar bitches? Nergens een bitch te bekennen. We kijken elkaar aan en voelen hetzelfde. We zijn net allemaal ongesteld geworden.
Een reactie