Andere Wereld.
“Mag ik uw ticket en paspoort alstublieft? Wilt u roken of niet roken? Gangpad of raam? Dankuwel. Dit is uw instapkaart. Instappen begint om kwart voor vijf bij uitgang B23. Ik wens u een prettige vlucht.” Eénentwintig was ik, gestraald als rechtenstudent en begonnen als zomergrondstewardess. Werken in ploegendiensten, voor net genoeg geld om mijn studentenwoning aan te houden .
Schiphol heeft iets. Voor heel veel mensen is ‘achter de douane’ een totaal andere wereld. Voor mij was het een droom die uitkwam. Man, wat een tijd! Ik mocht vanalles. Passagiers inchecken, vliegtuigen aan de slurf aansluiten, omroepen… “Goedemorgen dames en heren, Scandinavian Airlines vlucht 552 met bestemming Kopenhagen is nu gereed om in te stappen. Namens SAS Amsterdam wensen wij u een prettige vlucht.”… speciale passagiers begeleiden, trouble shooten als paspoorten niet geldig bleken, of verbindingen wegens vertraging niet werden gehaald… Ge-Wel-Dig!
Ik was enthousiast en goed. Fluitend naar mijn werk op welk tijdstip van de dag dan ook. Werkte met veel plezier nieuwe collega’s in, mocht opleidingen geven en op een dag kwam er een managementfunctie vrij. Voor de lol schreef ik, met de hand, twee sollicitatie brieven. Eén voor op de post en één om zelf te overhandigen aan hoofd personeelszaken. Ik wilde eens kijken hoever ik kwam. In die sollicitatie deden ook een aantal oude rotten mee, dus ik achtte mijn kans niet groot. Als enige werd ik uitgenodigd voor een psychologische test. Had nog nooit een rollenspel gedaan. De pycholoog kwam opnieuw binnen, zonder bril en stelde zich voor als Jansen, hoofd techniek. Ik kwam niet meer bij. Het rapport was mooi, maar had als kanttekening dat ze me wel goed moesten begeleiden. Dan zou ik een hele goede leidinggevende kunnen worden. De baan was van mij.
Spannend die verantwoordelijkheid. Samenwerken met de maatschappijen en nog verder achter de schermen kunnen kijken. Een topjob voor een nieuwsgierig aagje als ik! Wegens personeelstekort werd ik al snel losgelaten. We kregen zelf een nieuwe manager die heel enthousiast deed over mijn functioneren, een fijne veer in mijn reet. Drie weken later trok hij zomaar zijn bewering in en voldeed ik helemaal niet. Ik schrok me kapot, werkte al hard, maar om zijn ongelijk te bewijzen nog harder. Regelmatig zestien uur op een dag, als na een nachtdienst een van mijn collega’s een half uur voor zijn dienst begon zich ‘ziek’ meldde.
Nieuwe manager wilde mij eruit hebben. Ik had de keus, of hij hielp mij met het zoeken van een nieuwe baan, of ik ging een traject in met een kootsj. Opgeven deed ik niet, ik koos voor de kootsj. Kootsj bleek een vriendje van Manager.
In ons laatste gesprek vroeg Manager: “Waar wil jij over 3 jaar staan?” Ik was opeens klaar met vechten, aarzelde geen moment en zei: “ In een andere wereld, op een podium, met een band achter me.”
Drie jaar later hoorde ik uit de mond van Sarah Kroos, terwijl de band de inlooptune inzette: “Geef haar een waanzinnig applaus, hier is de rookie (beginneling) van de avond, Pien Ankerman!”
